اسلام، توجه خاصي به مقطع حساس جواني دارد و اولياي الهي از جواني به عنوان نعمت مجهول ياد كرده اند: امام علي(ع) مي فرمايد: "دو چيز است كه قدر و قيمتشان را نمي شناسد مگر كسي كه آن دو را از دست داده باشد،يكي جواني و ديگري تندرستي".1
رسول خدا(ص) آن را در پيشگاه الهي سرمايه اي ارزشمند مي داند تا جايي كه دوران جواني را از موضوعاتي مي شمارد كه در قيامت از آن سؤال مي شود.2
حساس بودن اين دوره اقتضا مي كند رفتار با جوان بسيار ظريف و حساب شده باشد. از اين رو رسول اكرم(ص) مي فرمايد: "من به تمام شما مسلمانان سفارش مي كنم كه به جوانان نيكي كنيد".3
بر اساس اين نظريه به منظور اعطاي شخصيت و استفاده از نيروي جواني و مشاركت جوانان در عرصه هاي مختلف، پيامبر اكرم(ص) در موارد متعددي پاره اي از مشاغل مهم مملكت را به جوانان شايسته واگذار نمودند و در كمال صراحت قولاً و عملاً از آنان حمايت كردند، هرچند انجام چنين عملي در محيط سراسر جهل و تعصب آن روز به سادگي انجام نمي شد. حضرت با مسئوليت سپاري به جوانان، مراتب اعتماد خود را به اين قشر پوياي جامعه نشان داد مثلاً مصب بن عمير جوان را به مدينه فرستاد تا به تبليغ اسلام بپردازد و عتاب بن اسيد را در جريان جنگ حنين به فرماندار مكه منصوب كرد، در حالي كه بيست و يكسال داشت، حتي در پاسخ به اعتراض رجال عرب و بزرگان مكه فرمود: ملاك فضيلت انسان بزرگي سن نيست بلكه ميزان فضيلت و كمال معنوي است. در روز هاي آخر زندگي خود اسامه بن زيد را به فرماندهي سپاه مسلمانان برگزيد، در حالي كه هجده ساله بود.4
در واقع حضرت با واگذاري پاره اي از مشاغل مهم داخلي و خارجي، لشكري و كشوري به جوانان بر لياقت و شايستگي جوانان مؤمن صحه گذاشته است.
1 غررالحكم، ج 4، ص 183.
2 محمد تقي فلسفي، جوان، ج 1، ص 7.
3 ميزان الحكمه، ج1، ص 349.
4 محمد تقي فلسفي، جوان، ج 1، ص 14 - 24.
