خرگوشی و لاک پشتی بر سر اینکه کدام سریع ترند بحث داشتند و قرار شد برای اثبات آن در یک مسیرمسابقه بدهند. خرگوش به سرعت مدتی دوید و دید لاک پشت هنوز نرسیده تصمیم گرفت زیر درختی استراحت کند و بعد به مسابقه ادامه دهد. بزودی زیر درخت خوابش برد ولی لاک پشت آمد و از او سبقت گرفت و مسابقه را برد.

خرگوش بیدار شد و متوجه شد که مسابقه را باخته . روح این داستان این است که آهسته و پیوسته رفتن سبب پیروزی در مسابقه می شود. این داستانی است که ما با آن بزرگ شده ایم و با آن مأنوسیم.ولی بعدها کسی یک نوع جالب از این قصه را برایم تعریف کرد. این قصه چنین است: خرگوش از باختن در مسابقه مایوس نشد و به پیشگیری پس از عمل پرداخت(یعنی به ریشه یابی علّی پرداخت) و فهمید که مسابقه را فقط به این دلیل باخته است که بیش از حد مطمئن ، بی دقت و باز برخورد کرده است. اگر خرگوش همه چیز را برای خودش بدیهی فرض نمی کرد، لاک پشت مسابقه را از او نمی برد. بنابراین با لاک پشت قرار گذاشت که مسابقه دیگری بدهد. لاک پشت هم قبول کرد. این بار خرگوش بدون توقف از شروع تا پایان مسابقه دوید و چند کیلومتر هم بیشتر رفت. روح این داستان میگوید که: سریع و از پا ننشستن بهتر از آهسته و پیوسته رفتن است. اگر در سازمانتان دو نفر داشته باشید که یکی آهسته کار و روش مند و قابل انعطاف و دیگری سریع و در عین حال متکی به آنچه که انجام می دهد، باشد، حتما فرد سریع و متکی به خود، بی وقفه و سریعتر از فرد آهسته کار و روش مند از نردبان سازمانی بالا می رود. آهسته کار و پیوسته کار بودن خوب است ولی بهتر است سریع و متکی به خود بود. ولی قصه اینجا تمام نمی شود. این بار لاک پشت فکری کرد و متوجه شد که با این روش راهی برای شکست دادن خرگوش وجود ندارد. کمی فکر کرد و بعد با خرگوش قرار مسابقه دیگری گذاشت . اما در یک مسیر نسبتا متفاوت. خرگوش قبول کرد. مسابقه را شروع کردند. خرگوش با حفظ آن سرعت و چالاکی پایدارانه خود، با سرعت بسیار از جا کنده شد تا اینکه به رودخانه عریضی رسید. خط پایان مسابقه دو کیلو متر آن طرف تر بود. خرگوش آنجا نشست و فکر کرد که چه کند. در این ضمن لاک پشت آهسته رسید و داخل رودخانه شد و شناکنان خود را به آنطرف رودخانه رساند و به پیشروی ادامه داد تا مسابقه را برد. روح این داستان به ما می گوید که : اول هسته اصلی توان خود را بشناس و بعد زمین بازی را طوری عوض کن که با آن توان تناسب داشته باشد. اگر سخن گوی خوبی در سازمان باشی مطمئن باش که فرصتهایی خلق میکنی تا با ارائه آنها مدیران پایین تر را قادر سازی که به تو توجه کنند. اگر قدرت تجزیه و تحلیل داری، قدری تحقیق کن، گزارش تنظیم کن و به سلسله مراتب بالا بفرست. کار کردن براساس قدرت و توانائیت نه فقط باعث می شود که به تو توجه کنند، بلکه فرصتهایی را برای رشد و ترقی ایجاد می کند. هنوز قصه تمام نشده. این بار خرگوش و لاک پشت تا اندازه ای با هم دوست شدند و نشستند و قدری با هم فکر کردند. هر دو متوجه شدند که مسابقه آخر می توانست بهتر برگزار شود. بنا بر این تصمیم گرفتند مسابقه آخر را تکرار کنند و این بار به صورت تیمی حرکت کنند. آنها شروع کردند. این بار خرگوش لاک پشت را تا رودخانه بر پشتش حمل کرد و در رودخانه لاک پشت شنا کنان خرگوش را به آن سو رساند. در آن طرف رودخانه خرگوش دوباره لاک پشت را بر پشتش سوار کرد و با هم به خط پایان رسیدند. هر دو از نتیجه مسابقه خیلی راضی تر از قبل به نظر می رسیدند. نتیجه اخلاقی اینکه: بطور انفرادی از توانٍ هسته ای برخوردار بودن و یا بطور انفرادی درخشیدن خوبست اما اگر تیمی کار نکنید و توانٍ هسته ای درونی خود را با توانٍ هسته ای فرد دیگر به پیش نبرید، همیشه زیر سطح متوسط، عمل می کنید. زیرا همیشه موقعیتهایی پیش می آید که شما کار را درست انجام نمی دهید ولی در کار گروهی همکار دیگر تان می تواند کار را به خوبی تمام کند. از این قصه درسهای بیشتری می توان گرفت. توجه داشته باشید که نه خرگوش و نه لاک پشت ، پس از شکست دست از تلاش بر نمی داشتند. خرگوش تصمیم گرفت سخت تر کار کند و پس از هر شکست به میزان تلاشش بیفزاید. لاک پشت استراتژی خود را تغییر داد زیرا او تا آنجا که در توان داشت سخت تر کار می کرد و در زندگی وقتی با شکست مواجه می شد گاهی اوقات لازم بود سخت تر کار کند و بر تلاشش بیفزاید.