نمیدونم این شعر از کیه ولی خیلی زیباست

> سخت آشفته و غمگین بودم…

     به خودم می گفتم:

بچه ها تنبل و بد اخلاقند

دست کم میگیرند

> درس ومشق خود را…

باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم

 و نخندم اصلا

تا بترسند از من

و حسابی ببرند…

خط کشی آوردم،

درهوا چرخاندم...

>  چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید

مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید !

> اولی کامل بود،

دومی بدخط بود

بر سرش داد زدم...

سومی می لرزید...

خوب، گیر آوردم !!!

صید در دام افتاد

و به چنگ آمد زود...

دفتر مشق حسن گم شده بود

این طرف،
> آنطرف، نیمکتش را می گشت

تو کجایی بچه؟؟؟

بله آقا، اینجا

همچنان می لرزید...

” پاک تنبل شده ای بچه بد ”

" به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند"

” ما نوشتیم آقا ”

بازکن دستت را...

خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم

او تقلا می کرد

چون نگاهش کردم

ناله سختی کرد...

گوشه ی صورت او قرمز شد

هق هقی کردو سپس ساکت شد...

همچنان می گریید...

مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله

> ناگهان حمدالله، درکنارم خم شد

زیر یک میز،کنار دیوار،
> دفتری پیدا کرد ……

گفت : آقا ایناهاش،
> دفتر مشق حسن

چون نگاهش کردم، عالی و خوش خط بود

غرق در شرم و خجالت گشتم

جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود

سرخی گونه او، به کبودی گروید …..

> صبح فردا دیدم

که حسن با پدرش، و یکی مرد دگر

سوی من می آیند...

خجل و دل نگران،
> منتظر ماندم من

تا که حرفی بزنند

شکوه ای یا گله ای،
> یا که دعوا شاید

> سخت در اندیشه ی آنان بودم

پدرش بعدِ سلام،
> گفت : لطفی بکنید،
> و حسن را بسپارید به ما ”

گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟

گفت : این خنگ خدا

وقتی از مدرسه برمی گشته

به زمین افتاده
> بچه ی سر به هوا،
> یا که دعوا کرده

قصه ای ساخته است

زیر ابرو وکنارچشمش،
> متورم شده است

درد سختی دارد،
> می بریمش دکتر
> با اجازه آقا …….

>
> چشمم افتاد به چشم کودک...

غرق اندوه و تاثرگشتم

منِ شرمنده معلم بودم

لیک آن کودک خرد وکوچک

این چنین درس بزرگی می داد

بی کتاب ودفتر ….

> من چه کوچک بودم

او چه اندازه بزرگ

به پدر نیز نگفت

آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم

عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم

من از آن روز معلم شده ام ….

او به من یاد بداد  درس زیبایی را...

> که به هنگامه ی خشم

نه به دل تصمیمی

نه به لب دستوری

نه کنم تنبیهی

> ***

> یا چرا اصلا من
> عصبانی باشم

با محبت شاید،
> گرهی بگشایم

> با خشونت هرگز...

>           با خشونت هرگز...
>
>                    با خشونت هرگز...