یکی از صفات انسانهای شایسته و کامل، رضا به مقدرات الهی و تسلیم در برابر آن است.
به عبارت دیگر، ترک اعتراض و انکار در قلب و ظاهر انسانی که در نزد او فقر و غنا، راحت و رنج، بقا و فنا، عزت و ذلت، مرض و صحت و مرگ و حیات مساوی باشد، راضی به خواسته خداست.
برخلاف انسان صابر که شاید در باطن ناخشنود بوده و تنها در ظاهر اعتراضی نمی کند. در روایتی از پیامبر اکرم(ص) از قول جبرائیل درباره مقام رضا نقل است: «انسان راضی از آقای خویش ناخشنود نیست؛ چه از دنیا بهره مند باشد و چه بی بهره، و به عمل اندک بسنده نمی کند»
امام حسین(ع) نمونه متعالی و کامل این صفت است و در رفتار و گفتارش، رضایت و تسلیم حق موج می زند.
امام صادق(ع) سوره «والفجر» را سوره امام حسین(ع) می نامد،
زیرا ایشان را جلوه تمام و کمال این آیه: «یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیة مرضیة» می داند.
امام حسین(ع) همان روح آرامش یافته در سایه یاد خداست که فرمود: «الابذکر ا... تطمئن القلوب» و در حالی روز عاشورا به سوی ملکوت اعلی پرکشید که رضایت و تسلیم خویش را با همه وجود به اثبات رساند.
در دعای عرفه هم از امام حسین(ع) می خوانیم «قضا و قدرت را برمن خیر و مبارک ساز تا آنچه دیر می خواهی برمن، زودتر نخواهم و آنچه زودتر می خواهی، دیرتر مایل نباشم» و باز می فرماید: «رضایت و خشنودی خدا موجب رضایت ما اهل بیت است و بر بلای رسیده از جانب او صبر می کنیم».
امام حسین(ع) در آخرین لحظات عمر شریفش، در قتلگاه فرمود: «رضا بقضائک و تسلیماً لامرک و لامعبود سواک یا غیاث المستغیثین» ( خشنود به قضای تو و تسلیم امر و فرمانت هستم و معبودی غیر تو نیست، ای فریاد رس فریاد جویان!)
این زیباترین تصویر از امامی راستین است که برای رضای الهی از جان و مال و اهل خانواده اش گذشت و درخت اسلام را به خون سرخش آبیاری کرد. امید که ما هم به اندازه قطره ای ناچیز از دریای معرفت امام حسین(ع) بهره مند شویم.
----------------------------------------
اگر اراده کنی که خودت را حفظ کنی
پروردگار هم در ارتکاب معاصی برای تو مانع ایجاد میکند----------
الهه ناز دلسوز و مهربان نسبت به همه بنده های خدا هستم و سعی میکنم به همه کمک کنم.
لطف کنید وبلاگ را فقط با اکسپلورر مشاهده فرمایید چون اینطوری دیگه بهم ریخته نخواهد شد...