سخنی که به ابوطالب نیرو داد

رسول اکرم(ص) ، بدون آنکه اهمیتی به پیشامدها بدهد با سرسختی عجیبی ، درمقابل قریش مقاومت می‏کرد ،و راه خویش را به سوی هدفهایی که داشت طی‏ می‏کرد . از تحقیر و اهانت به بتها و کوتاه خواندن عقل بت‏پرستان و نسبت‏ گمراهی و ضلالت دادن به پدران و اجداد آنها دریغ نمی‏کرد . اکابر قریش به‏ تنگ آمدند ، مطلب را با ابوطالب در میان گذاشتند و از او خواهش کردندیا شخصاً جلو برادرزاده‏اش را بگیرد ، یا آنکه بگذارد قریش مستقیماً ازجلو او بیرون آیند . ابوطالب بازبان نرم هر طور بود قریش را ساکت کرد،تا کار تدریجاً بالا گرفت ،و برای قریشیان دیگر قابل تحمل نبود . در هر خانه‏ای سخن از محمد " ص " بود ، و هر دو نفر که به‏ هم می‏رسیدند ، بانگرانی و ناراحتی ، سخنان و رفتار او را و اینکه از گوشه‏و کنار یکی یکی و یا گروه گروه به پیروان او ملحق می‏شوند ذکر می‏کردند.

جای معطلی نبود . همه متفق القول شدند که هر طور هست باید این غائله‏ کوتاه شود. تصمیم گرفتند بار دیگر با ابوطالب در این موضوع صحبت کنند،و این مرتبه جدیتر و مصممتر با او سخن بگویند .

رؤسا و اکابر قریش نزد ابوطالب آمدند و گفتند : " ما از تو خواهش‏ کردیم که جلو برادرزاده‏ات را بگیری و نگرفتی ، ما به خاطر پیر مردی و احترام تو قبل از آنکه مطلب را با تو در میان بگذاریم متعرض او نشدیم ،ولی دیگر تحمل نخواهیم کرد که او بر خدایان ما عیب بگیرد و بر عقلهای مابخندد و به پدران ما نسبت ضلالت و گمراهی بدهد . این دفعه برای اتمام‏حجت آمده‏ایم ، اگر جلو برادرزاده‏ات را نگیری ما دیگر بیش از این‏رعایت احترام و پیرمردی تو را نمی‏کنیم ، و با تو و او هر دو وارد جنگ‏ می‏شویم تا یک طرف از پا درآید " .

این اولتیماتوم صریح ، ابوطالب را بسی ناراحت کرد . هیچ وقت تا آن‏ روز همچو سخنان درشتی از قریش نشنیده بود . معلوم بود که ابوطالب تاب‏مقاومت و مبارزه با قریش را ندارد . و اگر بنا شود کار به جای خطرناک‏ بکشد ، خودش و برادرزاده‏اش و همه فامیل و بستگانش تباه خواهند شد .

این بود که کسی نزد رسول اکرم(ص) فرستاد و موضوع را با او در میان گذاشت‏ و گفت : «حالا که کار به اینجا کشیده ، سکوت کن که من و تو هر دو درخطر هستیم »رسول اکرم(ص) احساس کرد اولتیماتوم قریش در ابوطالب تأثیر کرده ، درجواب ابوطالب جمله‏ای گفت که همه سخنان قریش را از یاد ابوطالب برد ،فرمود :«عموجان ! همین قدر بگویم که ، اگر خورشید را در دست راست من و ماه‏ را در دست چپ من بگذارند ، که دست از دعوت و فعالیت خود بردارم هرگزبرنخواهم داشت ، تا خداوند دین خود را آشکار کند ، یا آنکه خودم جان بر سر این کار بگذارم».

اینجمله را گفت و اشکهایش ریخت ، و از پیش ابوطالب حرکت کرد .چند قدمی بیشتر نرفته بود که به دستور ابوطالب برگشت . ابوطالب گفت :« حالا که این طور است ، پس هرطور که خودت می‏دانی عمل کن ، به خدا قسم‏ تا آخرین نفس از تو دفاع خواهم کرد».

{داستان راستان،شهید مطهری،به نقل از:سیره ابن هشام ، جلد 1 ، صفحه . 265}.