در زمان حضرت سلیمان ـ علیه السّلام ـ ، بر اثر نیامدن باران، قحطی شدیدی به وجود آمد، به ناچار مردم به حضور حضرت سلیمان آمده و از قحطی شکایت کردند و در خواست نمودند تا حضرت سلیمان برای طلب باران، نماز «استسقاء» بخواند.
حضرت سلیمان به آنها فرمود:
فردا پس از نماز صبح، با هم برای انجام نماز استسقاء به سوی بیابان حرکت می‌کنیم. فردای آن روز مردم جمع شدند و پس از نماز صبح، به سوی بیابان حرکت کردند، ناگهان حضرت سلیمان ـ علیه السّلام ـ در راه مورچه‌ای را دید که پاهایش را روی زمین نهاده و دست هایش را به سوی آسمان بلند نموده و می‌گوید:
خدایا ما نوعی از مخلوقات تو هستیم، و از رزق تو بی‌نیاز نیستیم، ما را به خاطر گناهان انسان‌ها، به هلاکت نرسان.
حضرت سلیمان ـ علیه السّلام ـ رو به جمعیت کرد و فرمود:
به خانه‌هایتان باز گردید، خداوند شما را به خاطر «مورچگان» سیراب کرد:
در آن سال آن قدر باران آمد که سابقه نداشت.
آری گناه موجب بلا از جمله قحطی خواهد شد.
ز رحمت جرعه‌ای بر جرعه نوشان گناه این خطاکاران بپوشان
بسوزان تا بسوزاند از غم تو بدم تا زنده گردند از دم تو

زندگی خالی است ان را پر کن

زندگی یک مشکل است با ان روبرو شو

زندگی یک معادله است موازنه کن

زندگی یک معما است ان را حل کن

زندگی یک تجربه است ان را مرور کن

زندگی یک مبارزه است قبول کن

زندگی یک کشتی است با ان دریا نوردی کن

زندگی یک سوال است ان را جواب بده

زندگی یک موفقیت است لذت ببر.

زندگی یک بازی است برنده و پیروز شو

زندگی یک هدیه است ان را دریافت کن

زندگی دعا است ان را مرتب بخوان

زندگی درد است ان را تحمل کن

زندگی یک دوربین است سعی کن با صورت خندان و شاد با ان روبرو بشی

قانون1: بیائید ذهنمان را سرشار از فکر آرامش، شجاعت، سلامتی و امید کنیم زیرا زندگی ما همان چیزی است که ذهنمان می سازد.

قانون2: بیائید حتی با دشمنان حتی الامکان درگیر نشویم ، زیرا این کار بیشتر از آن که آنها را آزرده خاطر کند، از ما نیرو می گیرد. بیائید حتی یک دقیقه را هم صرف فکر درباره کسانی که دوست نداریم نکنیم.

قانون3: الف- به جای نگرانی درباره ناسپاسی، انتظار ناسپاسی داشته باشیم. یادمان باشد که حضرت مسیح فقط در یک روز ده آدم جذامی را شفا داد وفقط یک نفر از او تشکر کرد.

ب- یادمان باشد که تنها راه دست یافتن به خوشحالی وسعادت، انتظار تشکر از دیگران نیست، بلکه بخشش را باید به خاطر شادی بخشش دوست داشت.

د- یادمان باشد که سپاسگزاری را باید همچون بذری کاشت بنابراین اگردوست داریم، فرزندانمان آدمهای شکرگزاری بار بیایند، باید این صفت را به آنها بیاموزیم.

قانون4: همیشه چیزهایی را که باید شکرشان را به جا بیاورید بشمارید، نه مشکلاتتان را.

قانون5: از دیگران تقلید کورکورانه نکنیم. خودمان را بشناسیم وخودمان باشیم زیرا حسادت یعنی جهل و تقلید یعنی خودکشی.

قانون6: وقتی تقدیر به دستمان یک لیمو ترش میدهد، از آن شربت درست کنیم.

قانون7: با اندکی شاد کردن دیگران، اندوه خود را از یاد ببریم. وقتی به دیگران نیکی می کنید به خود نیکی کرده اید

یونس پیغمبر ـ علیه السّلام ـ پس از آنکه سی سال قوم خود را به ایمان دعوت نمود هیچ کدام ایمان نیاوردند مگر دو نفر که یکی عابدی بود به نام «تنوخا» و دیگری عالمی بود به نام «روبیل».
حضرت صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: خداوند عذاب وعده داده شده را از هیچ امتی برطرف نکرد مگر قوم یونس، هر چه آنها را به ایمان خواند نپذیرفتند. با خود اندیشید که نفرینشان کند، عابد او را بر اینکار ترغیب می‎نمود ولی روبیل می‎گفت نفرین مکن زیرا خداوند دعای تو را مستجاب می‎کند، از طرفی دوست ندارد بندگانش را هلاک نماید.
بالأخره یونس ـ علیه السّلام ـ ، گفتار عابد را پذیرفت و آنها را نفرین کرد، به او وحی شد که در فلان روز و ساعت عذاب نازل می‎شود، نزدیک تاریخ عذاب، یونس به همراهی عابد از شهر خارج شدند ولی روبیل در همانجا توقف کرد، ساعت نزول بلا فرا رسید، آثار کیفر ظاهر شد، قوم یونس آشفته شدند «چون هر چه گشتند یونس را نیافتند» روبیل به آنان گفت اینک که یونس نیست به خدا پناه ببرید، زاری و تضرع کنید شاید بر شما ترحمی فرماید.
پرسیدند چگونه پناه ببریم؟ روبیل فکری کرد و گفت فرزندان شیر خواره را از مادرانشان جدا کنید بین شتران و بچه‎هایشان و گوسفندان و برّه‎ها و گوساله‎ها و ماده گاوها، تفرقه بیندازید و در میان بیابان جمع شوید، آنگاه اشک ریزان ازخدای یونس، خدای آسمان ها و زمین ها و دریاها طلب عفو و بخشش کنید.
به دستور روبیل عمل کردند منظره‎ای بس تأثر انگیز ایجاد شد اطفال شیرخوار گریه را ‎آغاز نمودند پیران کهنسال صورت بر خاک گذاشته اشک می‎ریختند، آوای حیوانات و اشک و آه قوم یونس با هم آمیخته بود، شاید خاشاک بیابان را نیز با خود هم آهنگ کردند رحمت بی‎انتهای پروردگار جهان بر سر آنها سایه افکند، عذاب نازل شده برطرف گردید، و به جانب کوه ها روانه شد.
پس از گذشتن تاریخ عذاب، یونس به طرف قوم خود بازگشت تا ببیند آنها چگونه هلاک شده‎اند با کمال تعجب مشاهده کرد مردم به طریق عادی زندگی می‎کنند، عده‎ای مشغول زراعتند، از یک نفر پرسید قوم یونس چه شد آن مرد یونس را نمی‎شناخت، پاسخ داد او بر قوم خود نفرین کرد، خداوند نیز تقاضای ایشان را پذیرفت، عذاب نازل شد، ولی آنها گرد یکدیگر جمع شدند گریه و زاری نمودند، از خدا خواستند بر آنها رحم کرده عذاب را بر طرف نمود، اینک در جستجوی یونس هستند،‌ تا ایمان آورند.
یونس خشمگین شد باز از آن محیط دور شد، و نزدیک دریا رفت چنانچه خداوند نیز داستان خشم یونس را در این آیه بیان می‎کند وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ.
کنار دریا رسید در آنجا یک کشتی را در حال حرکت مشاهده کرد، تقاضا نمود او را نیز سوار کنند مسافرین موافقت کرده، یونس سوار شد، کشتی حرکت کرد، میان دریا که رسید خداوند یک ماهی بزرگ را مأمور نمود به طرف کشتی رود، یونس در ابتداء جلو نشسته بود حمله ماهی و هیکل درشت او را که مشاهده کرد از ترس به آخر کشتی رفت ماهی باز به طرف یونس آمد، مسافرین گفتند: در میان ما نافرمانی است باید قرعه بیاندازیم بنام هر کس که در آمد او را طعمه همین ماهی قرار دهیم، قرعه کشیدن بنام یونس خارج شد او را میان دریا انداختند، ماهی یونس را فرو برد و او خویشتن را سرزنش می‎کرد «فالتقمه الحوتُ و هو ملیم» در روایت ابی الجارود حضرت باقر ـ علیه السّلام ـ می‎فرماید: سه شبانه روز در شکم ماهی بود در دل دریاهای تاریک خدا را خواند، دعا کرد مستجاب شد.
فنادی فی الظلمات ان لا اله الّا انت سبحانک انی کنت من الظالمین فاستجبنا له و نجیناه من الغم و کذلک ننجی المؤمنین.
فریاد برداشت در تاریکی‎ها؛ تاریکی شکم ماهی و تاریکی شب و تاریکی دریا، پروردگارا به جز تو خدائی نیست منزهی تو من از ستمکارانم، دعایش را مستجاب کردیم و او را از اندوه نجات دادیم و این چنین مؤمنین را نجات می‎دهیم. ماهی یونس را به کنار دریا میان ساحل انداخت، چون موهای بدن او ریخته و پوستش نازک شده بود خداوند درخت کدوئی برایش در همانجا رویانید تا در سایه آن از حرارت آفتاب محفوظ بماند، یونس در آن هنگام پیوسته به تسبیح و ذکر خدا مشغول بود تا آن ناراحتی و نازکی پوست برطرف شد، خداوند کرمی را مأمور کرد که ریشه کدو را خورد، کدو خشک شد، یونس از این پیش آمد اندوهگین گردید، خطاب رسید برای چه محزونی چه شده؟ عرض کرد در سایه این درخت آسوده بودم، کرمی را مأمور کردی تا او را خشک کرد. فرمود، یونس اندوهگین برای خشک شدن یک درخت می‎شوی که آن را خود نکاشته‎ای و نه آبش داده‎ای و به آن اهمیت نمی‎دادی، هنگامیکه از سایه‎اش بی‎نیاز می‎شدی امّا تو را اندوه فرا نمی‎گیرد برای صدهزار مردم بینوا که می‎خواستی عذاب بر آنها نازل شود اکنون آنها توبه کردند، به جانب ایشان برگرد، یونس بسوی قوم خود بازگشت همه گِردش را گرفتند ایمان آوردند.
بیا ای اشک خونین تا که بر بخت زبون گریم کشم آهی زدل و زابر آزار فزون گریم
اگر منعم کند از گریه عقل مصلحت بینم ز کیشش رو بگردانم به فتوای جنون گریم
دمی با خویش پردازم به آه و ناله در سازم بجان آتش در اندازم بر احوال درون گریم
زدست خود در آزارم که محنت را سزاوارم برای خود خودم هم خود بخود بر نفس دون گریم
خودم محبوس و خود مَحْبس ندارم شکوه‎ای از کس بپای خویش ماندم بس، زدست خویش خون گریم

امام صادق (علیه السلام )فرمود :

روزی  اختلافی   بین سلمان فارسی و شخصی بوجودآمد  . آن مرد به سلمان گفت : تو کیستی ؟ سلمان پاسخ داد :  ابتدای افرینش من و تو از نطفه نجسی بوده و سرانجام هم مرداری گندیده خواهد بود . هرگاه روز رستاخیز شود و ترازوی عدل بنهند ، هر کس نیکش سنگین بود ، او شرافتمند است و هر کس اعمال نیکش اندک بود پست و بی ارزش .( اخلاق اسلامی شهید دستغیب نشر محراب  ص 44)

عابدی از بنی اسرائیل سه سال پیوسته دعا می‎کرد تا خداوند به او پسری عنایت کند، ولی دعایش مستجاب نمی‎شد، روزی در ضمن مناجات عرض کرد:
«یا رب اَبَعیدُ انا منک تَسْمَعنی اَمْ قَریب فلا تجیبنی»
خدایا! آیا من از تو دورم که سخنم را نمی‎شنوی یا تو نزدیکی ولی جوابم را نمی‎دهی.
در خواب به او گفتند: مدّت سه سال است خدای را با زبانی که به فحش و ناسزا عادت کرده و قلبی آلوده به ستم و نیّت دروغی می‎خوانی، اگر می‎خواهی دعایت مستجاب شود فحش و ناسزا را رها کن و از خدا بترس، قلبت را از آلودگی پاک کن و نیّت خود را نیز نیکو گردان.
ای عمر به بد تباه کردی وی نامه خود سیاه کردی
بیدار نمی‎شوی ز غفلت هشیار نمی‎شوی ز سکرت
گوئی ز خدا خبر نداری وز روز جزا خبر نداری
بس عاصی و دل سیاه گشتی غرق بحر گناه گشتی
یک لحظه بفکر خویشتن آی چشمی ز درون جانت بگشای
بنگر نیکو که در چه کاری افتاده، پیاده یا سواری

ادامه مطلب...

گفتم: اسماعیل سمبل چیست؟
پیر ما گفت: سمبل وابستگی ماست. خداوند در پیری ابراهیم(ع)، اسماعیل را به او عطا کرد. اما به اذن خدا او را در دو مرحله قربانی کرد.
در مرحله اول، فرزندش و هاجر را که شاید نماد وابستگی بودند، در بیابان رها کرد و این قربانی اول بود.
در مرحله دوم اسماعیل را به قربانگاه برد. اما قرار نبود خونی ریخته شود. قربانی دوم چه بسا سنگین‌تر بود.
- آیا همه ما در معرض چنین آزمونی هستیم؟
- آری. باید ابراهیم وار اسماعیل وجودی خویش را شناسایی کنیم و نهایتاً قربانی.
- چگونه می‌توان اسماعیل خود را شناخت؟
- باید دانست در راه کمال همه و هر چیز وسیله‌اند. هر چیز که پایبندمان کند، نماد وابستگی است.
- پس معنای اسماعیل بسیار گسترده است؟
- درست است. یکی از این معانی همان وابستگی‌های ماست. اما یک تیک شخصیتی هم می‌تواند ما را دست و پا گیر کند. مثلاً یک شخصیت مغرور، اسیر غرورش است و یا یک حسود، اسیر حسادتش. پس باید آنها را نیز قربانی کند.
- چگونه؟
- در این رابطه سه مرحله اتفاق می‌افتد: شناخت، اعتراف و قربانی. در مرحله اول باید این تیک را شناسایی کنیم. در وهله بعد باید به آن اعتراف کنیم و بگوییم که از آن ماست. در مرحله سوم با کمک او قربانیش می‌کنیم.
- آیا حالت دیگری را برای قربانی می‌شود متصور شد؟
- سئوال خوبیست. بله. در طول تاریخ انسان‌های متعالی همواره جان خود را برای هدایت بشر قربانی کرده‌اند. یعنی برای آگاهی و بیداری انسان، از خود گذشته‌اند. اینان عاشقانی بوده‌اند که کاملاً از خود بیرون آمده‌اند و فقط معطوف به دیگران شده‌اند.
و ناگهان حسی از شعر و شعور بر من جاری گشت:

 

ای نـاوک بــلای تــو را ســـــینه‌ها هـــــــدف           درّ یــتیم عشـــــق تـو را جـــان ما صدف
در راه اشـــــتـیاق تــــــو ای کــعــبــه مــــراد           هــــــر دم هــــزار قافــله دل شــــده تلف
عــــالم پـر از تجلی حســن و تـو وانـگـهــی           چندین هزار عاشق جـــوینده هــــر طرف
از شــــوق رو بــه پیش تو قربان کـنــند جان           عـشاق گرد کعبه کـــویت کشـــیده صف
مــن آســتین ز هــــر دو جهان برفــشانده‌ام           تا آســــتان عشـــق تــــو را کرده‌ام کنف
در خلوتی که جلوه‌گاه چون تـو یوسفیست           دوشــــــیزگان عـــــــالم غیبی بریده کف
ای دل حجاب تن مطلب زانکه هسـت حیف           دریـای پــر ز گـوهـــــر و محبوب زیــر کف
گـــر داغ بــندگی تو ای شـــــه بـرم به خاک           بس باشدم به روز قیامت همین شــرف
از میر و شــحنه باک ندارد کسی کـــه کرد             همچـــو حســـین بندگی خواجه‌ی نـجـف

حضرت موسی در کوه طور در مناجات خود عرض کرد: یا اله العالمین (ای خدای جهانیان) جواب آمد لبیک (یعنی ندای تو را پذیرفتم) سپس عرض ‍ کرد: یا اله المطیعین (ای خدا اطاعت کنندگان) جواب شنید لبیک، سپس ‍ عرض کرد: یا اله العاصین (ای خدای گنهکاران)، این دفعه سه بار شنید لبیک،لبیک؛ لبیک . موسی عرض کرد: حکمتش چیست که این دفعه سه بار شنیدم که فرمودی لبیک، به او خطاب شد: عارفان به معرفت خود، و نیکوکاران به کار نیک خود، و مطیعان به اطاعت خود، اعتماد دارند، ولی گنهکاران، جز به فضل من، پناهی ندارند، اگر از درگاه من ناامید گردند، به درگاه چه کسی پناه ببرند.

- وظیفه ای را که خدا به من محول کرده در کمال آرامش و هماهنگی انجام می دهم.

 

- قدرت اصیل یعنی بدانی که عزم کرده ای تا درکمال آرامش و هماهنگی فرمان خدا را انجام دهی.

 

- به من چه که دیگران درباره ی من چه فکر می کنند

 

- یکی از بالاترین مدارجی که می توان به آن رسید ، بی نیازی از تعریف و تمجید دیگران است.

 

- دوست داشتن دیگران با دوست داشتن خودم آغاز می شود

 

- اگر خودت را دوست نداشته باشی ، هیچ کس دیگر تورا دوست نخواهد داشت . و نمی توانی دیگری را آنگونه که شایسته است دوست بداری . عشق از خویشتن آغاز می شود.

 

- من در درون خودم به دنبال معنای زندگی می کردم .

 

(- اگر می خواهی برای زندگی ات معنای عمیقی بیابی ، نمیتوانی آن را از لا به لای اظهار نظر دیگران در مورد خودت پیدا کنی . به درون خودت رجوع کن.)

 

*****************************************

 

من با افکارم واقعیت را می آفرینم

- تو افکار خود را خلق می کنی ، افکارت خواست های تو را تحقق می بخشد و خواست های تو واقعیت تو را به وجود می آورند

- عشق هدیه من به دنیاست

- از عشق سرشار می شوم و آن را نثار می کنم . نحوه ی رفتار دیگران با من شیوه ی آنان است ، نحوه ای که من رفتار می کنم ، منحصر به من است

- به جای نفی ، اثبات می کنم.

- نفی هر چیز میتواند به صورت اثبات چیز دیگرجلوه گر شود . به جای کشمکش ، آرامش را برگزین. به جای آنکه علیه کمبودها به پا خیزی در راه بخشودگی بکوش.

 

- خودم را می بخشم و سپس ادامه می دهم

 

- می توانی گوشه ای بنشینی و غصه ی اشتباهی را مرتکب شده ای بخوری و آنقدر عذاب وجدان بکشی تا مرگت فرا رسد، اما ذره ای از آن عذاب وجدان نمیتواند گذشته را تغییر دهد.