"حرفه‌ای‌بودن درکار عبارتست از داشتن دیدی کامل و نگرشی کل‌نگرانه به یک کار یا زمینه‌ی کاری که با تسلط و احاطه‌ای همه‌جانبه بر موضوع همراه است و صد البته ناشی از دغدغه‌مندی، تجربه فراوان و کسب دانش و خردمندی لازم و کافی در آن زمینه است." اصول حرفه ای بودن را به اختصار می توان اینگونه بر شمرد :

1.دغدغه‌مندی: کار برای شما، مسأله و دغدغه است، یعنی شما به هر علت (نیاز مالی، دغدغه علمی و...) آمده‌اید تا مسأله‌ای را حل کرده و گره‌ای را بگشایید.

2.جدیت: آن کار برای شما یک مسأله‌ی عادی یا فرعی نیست بلکه در کار مصمم و جدی هستید.

3.دانش و خردمندی: بر آن حوزه‌ی کاری اِشراف فکری داریدو خلاقانه و آینده‌نگرانه به ارتقای وضعیت اندیشیده و راهکارهای آن را ابداع می‌نمایید.

4.تجربه فراوان: در اثر تجربه و ممارست فراوان در آن زمینه، درکی عمیق و ژرف‌یافته و تمامی مهارت‌ها و توانمندی‌های مورد نیاز را به‌دست آورده‌اید.

5 .لذت‌بردن: دائماً از انجام کار خود، لذت می‌برید وآن را صرفا"برای رفع نیاز، گذران امور، با بی میلی و به‌صورت انفعالی انجام نمی‌دهید.

6.احترام‌گذاری: برای همکاران، مشتریان، کارفرمایان، سازمان خود و به ‌ویژه برای پیش‌کسوتان نهایت احترام و ادب را قائلید.

7.یادگیری مستمر: دائماً در کار خود می‌آموزید و در هر مرحله از انجام کار خود، سعی می‌کنید نکته‌ای را آموخته و دست‌خالی از این تجربه برنگردید.

8.پشتکار: هیچگاه نومیدی بر شما مستولی نمی‌گردد و به راحتی از میدان بدر نمی‌شوید.

9.دلسوزی و تعهد: کارهای خود را دلسوزانه و متعهدانه انجام می‌دهید. به کار خود و سازمانتان "تعلق‌خاطر" دارید و کار را از آنِ خود می‌دانید.

10. بهره‌وری: بازده کار شما بالاست. اثر بخشی و کارآیی زیادی دارید. ازسرعت و دقت کافی برخوردارید و در کارهایتان خلاقیت و نوآوری به خرج می‌دهید.

یکی یه شب میخوابه وخواب خدا رو میبینه
خواب میبینه که خدا همیشه همراه اونه

تو جاده های زندگی خدا می رفته پابه پاش
کنار رد پای اون پای خدا تو جاده هاش

یه روز به فکرش میرسه پشت سرش نگاه کنه
جای پای خودش را از مال خدا جدا کنه

به زندگی دیروزش یه نگاه خوب میکنه
ولی با دیدن یه چیز خیلی تعجب میکنه

جاده های سختی رو که دوباره از نو میبینه
میفهمه که فقط تو اون روزا جای پای اونه

با یک زبون گله مند وآه وشکوه شدید
میخاد خدا بدونه که جای پای اونو ندید

رو میکنه سوی خدا کلی شکایت میکنه
کم شدن جاپاها رو بازم حکایت میکنه

ولی خدا ندا میده که این نه رسم دیدنه
اونی که تو دیده بودی فقط جای پای منه

فکر میکنی تو سختیها تو تنهایی راه اومدی
نه بلکه پیش مشکلات تو خیلی کوتاه اومدی

اون روزای سخت ستم من توی آغوش خودم
از روی پلهای بلا تنها عبورت میدادم

دست تو ،تو دستای من ،پاهای تو رها بودن
هر دو پاهات تو مشکلات از رو زمین جدا بودن

حالا ببین که حتی باز تو جاده های مشکلات
تو روی دستای منو منم همیشه پابه پات

نلسون ماندلا می گوید : « نور ماست ، و نه تاریکی‌مان ، که بیش از هر چیز دیگری دچار وحشتمان می سازد ... برای آنکه مانع احساس عدم امنیت دیگران در اطرافمان باشیم ، خود را از انظار دور می سازیم . اما این کار ما را به جایی نمی رساند . ما متولد شده ایم که شکوه و عظمت خداوند را به نمایش در آوریم . چیزی که در درون ماست . نه در درون برخی از ما ، بلکه در درون تک تک ما . و زمانی که به این نور درونمان اجازه تابیدن می دهیم ، ناآگاهانه به دیگران نیز اجازه چنین کاری را می دهیم . » یک بار خواندن این چند خط شاید کافی نباشد ، از این جملات ساده نگذرید . این پاسخی زیبایی است بر ناامیدی‌ها بر کنار کشیدن‌ها و ...

به نام حق یک email از طرف خدا ... امروز صبح که از خواب بیدار شدی،نگاهت می کردم؛و امیدوار بودم که با من حرف بزنی،حتی برای چند کلمه،نظرم را بپرسی یا برای اتفاق خوبی که دیروز در زندگی ات افتاد،از من تشکر کنی.اما متوجه شدم که خیلی مشغولی،مشغول انتخاب لباسی که می خواستی بپوشی. وقتی داشتی این طرف و آن طرف می دویدی تا حاضر شوی فکر می کردم چند دقیقه ای وقت داری که بایستی و به من بگویی:سلام؛اما تو خیلی مشغول بودی.یک بار مجبور شدی منتظر بشوی و برای مدت یک ربع کاری نداشتی جز آنکه روی یک صندلی بنشینی. بعد دیدمت که از جا پریدی.خیال کردم می خواهی با من صحبت کنی؛اما به طرف تلفن دویدی و در عوض به دوستت تلفن کردی تا از آخرین شایعات ا خبر شوی. تمام روز با صبوری منتظر بودم.با اونهمه کارهای مختلف گمان می کنم که اصلاً وقت نداشتی با من حرف بزنی.متوجه شدم قبل از نهار هی دور و برت را نگاه می کنی،شاید چون خجالت می کشیدی که با من حرف بزنی،سرت را به سوی من خم نکردی. تو به خانه رفتی و به نظر می رسید که هنوز خیلی کارها برای انجام دادن داری.بعد از انجام دادن چند کار،تلویزیون را روشن کردی.نمی دانم تلویزیون را دوست داری یا نه؟ در آن چیزهای زیادی نشان می دهند و تو هر روز مدت زیادی از روزت را جلوی آن می گذرانی؛ در حالی که درباره هیچ چیز فکر نمی کنی و فقط از برنامه هایش لذت می بری...باز هم صبورانه انتظارت را کشیدم و تو در حالی که تلویزیون را نگاه می کردی،شام خوردی؛ و باز هم با من صحبت نکردی. موقع خواب...،فکر می کنم خیلی خسته بودی. بعد از آن که به اعضای خوانواده ات شب به خیر گفتی ، به رختخواب رفتی و فوراً به خواب رفتی.اشکالی ندارد.احتمالاً متوجه نشدی که من همیشه در کنارت و برای کمک به تو آماده ام. من صبورم،بیش از آنچه تو فکرش را می کنی.حتی دلم می خواهد یادت بدهم که تو چطور با دیگران صبور باشی.من آنقدر دوستت دارم که هر روز منتظرت هستم.منتظر یک سر تکان دادن،دعا،فکر،یا گوشه ای از قلبت که متشکر باشد. خیلی سخت است که یک مکالمه یک طرفه داشته باشی.خوب،من باز هم منتظرت هستم؛سراسر پر از عشق تو...به امید آنکه شاید امروز کمی هم به من وقت بدهی. آیا وقت داری که این را برای کس دیگری هم بفرستی؟ اگر نه،عیبی ندارد،می فهمم و هنوز هم دوستت دارم. روز خوبی داشته باشی... دوست و دوستدارت:خدا

الهی! هر که را عقل دادی چه ندادی ، و هر که را عقل ندادی چه دادی ؟




آه ای خدای بزرگ و مهربون :

نویسـم رازهـایـی که نهـان است

چه حاجت ؟ غم ز چشمانم عیان است

قـلم می گرید از این حـال زارم

نه من حـال دلـم را می نـگارم

که این تنـهایی و سنگیـنی درد

دل من را شکست و پر ز خون کرد

و هر روزی هـزاران بار تا شـام

دلم می میـرد و می گیرد آرام

دل خونیـن خود در دسـت گیرم

و شب ها را به سوگش می نشینم

برایـش نغـمه هایی می سرایم

به پایـش عقده ها را می گشایم

دگر با من کسی درد آشنا نیست

دگر در قلب ها گویی خدا نیست

شکسته در گلویـم حجم فریاد

زمانه نـاله هایـم برده از یاد

زمـانه تا به کی با من چنـینی؟

مگر سـخت است لبخنـدم ببینی؟

به زندان جفـایت من اسیـرم

تو می دانی از این پیمانه سیـرم

سپـردم دل به آییـن محبـت

چه دانستم شود دل غرق محنت؟

دلا آتـش همـانا حاصـلت بود

بسوز ای دل صداقت مشکلت بود

ز نا مردان چرا اینسان غمینی ؟

مگـر آخر تـو نـاجی زمینی ؟

شبی اینجا شبی در آسمانی

ترا ننگ است اگر اینجا بمانی

خدا یا خسته ام بی کس ترینم

در این زندان که با حسرت قرینم

مرا از قید این دنیا رها کن

و لطفت بر سرم بی منتها کن

خدایـا تا به کی بایـد بنالـم؟

که هر دم سـوزم و آشفتـه حالم

خدایا پاسـخ شب گریـه ها کو؟

همیـن امشب جواب این دلم گو...

تا خدا راهی نیست

دو قدم پیش تر از تردید است

سایه های تردید پی تاراج دلم آمده اند همه جا تاریک است

سایه ها دور شوید نور را گم کردید

من از این چشمه نور جرعه ای می خواهم

تا به احساس خدایی برسم ...

تا خدا راهی نیست ...