احوال پرسی

های    = سلام                       های= سلام

کسه هو؟ =چه طوری         تیک هو =خوب هستم. {یا میشه گفت :اچی هو=خوبم (برای خانم ها)  اچا هو=خوبم (برای اقایون(

 کیا کرته هو؟ =چی کار میکنی             کوچ خاص نهی= کار خاصی نمیکنم.{یا میشه گفت: پرتی هو , ..{

اپنا خیال رکنا = مواظبه خودت باش               اپ بی = شما هم

بای   = خداحافظ                          بای  = خداحافظ     

بیوگرافی شاهرخ خان (دوم)

بازی در فیلم دیل سه کار بعدی شاهرخ خان بود.در ساله 2000 در فیلم جوش و محبتین بازی کرد و جایزه ای ویژه برای ان دریافت نمود .

او به همراه جوهی چاولا یک شرکت پشتیبانی و ساخت فیلم به نام دریم ان لیمیتد را تاسیس کردند.

انها کار خود را با فیلم پیر بی دیل هه هیندوستانی اغاز کردند.

فیلم بعدی شاهرخ که توانست در گیشه فروش خوبی کند کبی خوشی کبی غم بود.

و در سال 2002 با بازی در فیلم دیوداس سنجی لیلا بنسالی بار دیگر شاهرخ خان راتبدیل به مرد اول سال کرد و او جایزه فیلم فیر را بار دیگر از انه خود کرد.

در سال 2003 در فیلم کل هو نا هو بار دیگر خوب درخشید.اولین تولید موفق شرکت خود را ارئه داد با فیلم چلته چلته که توانست فروش خوبی داشته باشد.

تاج محل؛ بناى یادبود عشق :: داریوش رجبیان

رابیند رانات تاگور، شاعر و اندیشمند بنگالی هند تاج محل را "قطره اشکی بر رخسار تاریخ" نامیده بود. همسر یک افسر بریتانیایی در قرن نوزدهم میلادی نوشته بود: "اگر قرار است برای من هم تاج محلی دیگر بسازند، حاضرم فردا بمیرم".

"ادوین آرنولد"، شاعر انگلیسی، در توصیف تاج محل می نویسد: "این ساختمان به مانند دیگر بناها، صرفا یک کار معماری نیست، بلکه روی سنگ های زنده آن اشتیاق و علاقه شدید عاشقانه یک امپراتور حک شده است." و جهانیان تاج محل را به عنوان یکی از هفت عجایب دنیا شناخته اند.

داستان بنای این مجموعه عمارات مجلل که در وسط آن گنبد تاج محل چون نگینی می درخشد، بر ارزش تاریخی این شاهکار هنری افزوده است. تاج محل، در واقع، باشکوه ترین هدیه یک شاه به همسر از دست رفته اش است و پایه های آن بر عشق وافر شاه جهان گورکانی به ممتاز محل ایرانی تبار استوار است.

شاید اگر در سال ١٦٠٧ میلادی شاهزاده خرم، که بعدا با نام شاه جهان شناخته شد، ارجمند بانو بیگم را، که بعدا به ممتاز محل ملقب شد، نمی دید، امروز از تاج محل خبری نبود.

بانویی ایرانی؛ شهبانوی گورکانی

ارجمند بانو دختر یکی از اشراف ایرانی با نام عبدالحسن آصف خان و متولد شهر آگرای هند بود. "نور جهان"، عمه ارجمند بانو همسر محبوب جهانگیر، پدر شهزاده خرم و شاه گورکانی وقت بود که در سیاست و دولتداری هم نقش بارزی داشت.

شاهزاده خرم که در آتش عشق ارجمند بانو می سوخت، بنا به ضوابط سلطنتی با دو زن دیگر ازدواج کرد که اولی از بستگان دربار صفوی ایران بود. خرم پس از پنج سال انتظار به وصلت ارجمند بانو رسید.

او پس از مراسم عروسی اعلام کرد که عروس تازه از سایر زنان دربار برتر و "ممتاز محل" است. ازآن به بعد ارجمند بانو با همین نام و پسوند "بیگم" خطاب می شد. به نوشته یک تاریخ نگار دربار گورکانی هند که با نام "قزوینی" از او یاد می شود، پیوند شاهزاده با دو همسر دیگرش تنها حکم زناشویی معمولی را داشت و "خرم" هیچ زن دیگری را شایسته محبت و شیفتگی ای که نثار ممتاز محل می کرد، نمى دانست.

سال ١٦٢٨ شاهزاده خرم بر تخت طاووس هند نشست و به "شاه جهان" ملقب شد. ممتاز محل نمى خواست به مانند عمه قدرتمندش در امور اداری و سیاسی دستی داشته باشد. در عوض فهرست نام های زنان بیوه و کودکان یتیم را ترتیب می داد و از شوهرش می خواست که به نیازهای آنها رسیدگی کند و برای خانواده های بینوا نفقه تعیین می کرد. او نیز مانند شاه جهان به هنر معماری علاقه داشت و در ساماندهی یک باغ کرانه رود یامونا در شهر آگرا، جایی که سرانجام محل آخرت او شد، نقش داشت.

از ١٣ فرزندی که ممتاز محل به دنیا آورد، هفت تن زنده ماندند و بزرگ شدند. ممتاز محل در سال ١٦٣١ میلادی هم که شاه جهان را در یک سفر جنگی به شهر برهان پور همراهی می کرد، باردار بود و پس از وضع حمل شدیدا بیمار شد. او در حالی که در بستر مرگ خوابیده بود، به شاه جهان چهار وصیت کرد که یکی از آنها ساختن آرامگاهی بی همتا برای او بود.

معنی چند اسم

کاجل به معنی سرمه است و فرق اون با کاجول فقط در تلقظ کلمه میباشد یعنی این دو کلمه دو تلفظ جدا از یک کلمه است
رانی یعنی ملکه .... ولی اورمیلا معنی خاصی نداره فقط یک اسم برای خانوم ها محسوب میشه البته کلمه ی اورمی در زبان هند وجود داره و اون یعنی موج هرچند که در بعضی جاها به معنی چین و چروک پیراهن هم به کار میره
Sapna یعنی رویا
Rohit به نوعی رنگ قرمز
گوری یعنی سفید و زیبا ...... کاجل یعنی سرمه ..... و مادهوری یعنی شیرینی و در جاهایی هم به معنی زیبایی آمده ....

در زبان هندی بسیار فعل هه استفاده میشه که به معنی هست می باشد.

 ها به معنی بله

نهی به معنی نه

کیو =چرا

کسه=چطور

کب =کی(چه وقت)

کاها= کجا

کیس لیه=برای جه کسی

این ها کلماته سوالی هستند  که زیاد استفاده میشن

--

 فعل:

بولو: بگو             مت بولو : نگو                             

کهدو : بگو ( با احترام)               نا چو : برقص                 بتو : بشین        او تو : بلند شو

  کرو : انجام بده                           مت کرو : انجام نده                

آجا: بیا                  جاو: برو                  مت جا : نرو                   

اگه توجه کدره باشین پیشوند (مت) فعل رو منفی می کنه

مت ناچو : نرقص

مت بتو :نشین 

کلمات رایج اردو

موسکان یعنی لبخند

زبردست یعنی ماهر و حرفه ای ولی بعضی مواقع به معنی محکم و استوار هم میاد

haseen یعنی زیبا و قشنگ ....

itna یعنی اینقدر ..... jab tak یعنی تا وقتی که ( تا زمانی که ) .

somehalowمراقب باش

dhoop, یعنی آفتاب

yahaan,یعنی اینجا

kangana, نوعی دستبند زنانه است

chudian, یعنی النگو

prem rog یعنی بیماری عشق و kal ho na ho یعنی شاید فردا نباشد ( وجود نداشته باشه ) dil ka rishta یعنی رابطه قلب (دل)

behen یعنی خواهر

bano, یعنی بساز ( banno یعنی عروس !! )

isko, یعنی به این ( این را )

sarhade یعنی مرزها

nasha یعنی مستی

yoon یعنی اینطور .... همینطور

gazab یعنی غضب ... شدت ... وحشاناک ... خشم

ake chaar kar اصطلاحی هست به معنی با چشمهای باز منتظر و چشم به راه بودن ...

chubhan یعنی شکاف ... رخنه .... سوراخ ...در بعضی جاها به معنی احساس درد و سوزش کردن

agan یعنی آتش

فدا fida

Mujhe به من بیا Aaja فضا fiza ربا یعنی خدا

jalan یعنی سوختن ... سوزش

sajna savarna یعنی خود را برای یار آراستن که برای راحتی در بعضی مواقع به جای آراستن و آرایش کردن و یا حتی لباس شیک پوشیدن هم استفاده میشه

garv یعنی افتخار

swades یعنی خوشمزه ....

chipane se یا چوپانه سه یعنی از پنهان کردن

roop یعنی یعنی چهره و زیبایی

Lodi یا Lori یعنی لالایی

در مورد فرق jaise و waise باید بگم که jaise یعنی مثل ، مانند و در بعضی جاها به معنی هرطور میاد و waise یعنی همانطور

کم سه کم هم یعنی حداقل

چونریا ( chunariya ) در واقع یک پوشش زنانه هست شبیه روسری در خانومهای ایرانی که به اون چونری هم میگن ....

ضرب المثل:

کوچ پانه که لیه کوچ کونا ضروریه = برای برست اوردن یک چیز از دست دادن یک چیز ضروری است

 --

نیکی کر دریا مه دال کرم = نیکی کن در دریا بنداز

کرم کر پل که ایچا مت کر= لطف کن وانتظار دریافت پاداش نداشته باش.

--

جو هوتا هه اچه که لیه هوتاهه = هر چی میشه به نفعت هست.

 --

نیکی اور پوچ پوچ :نیکی و پرسش;

مو کالا کیا: باعث بدنامی شدی

توم کون کد که مولی هو: کسی که هیچ کاره هست .هیچ چیزی نمی فهمه.

در فرهنگ هند عدد 7 عدد مقدسی هست و به ان سات می گویند. شما لین کلمات رو زیاد شنیدین :

سات پره - سات جنم _ سات سمندر

 سات پره: در مراسم ازدواج هندی ها هفت بار دور اتش می گرددند و در هر دور یک عهد بین زن و مرد بسته می شه به این کار سات پره می گویند.

سات جنم : در فرهنگ هند باور دارند که انسان هفت تولد(سات جنم)  دارد و در هر تولد رسالتی بر دوشش است اگر کار ناتمام داشته باشد یا به هر دلیلی به دنیا تعلق خاطری داشته باشد به رستگاری نخواهد رسید .

جشن های هندی:

عروسی: شادی

جشن رنگ ها: هولی = در این روز همه مردم لباس سفید می پوشند و رنگ به هم می پاشند و رقص و شادی می کنند.

جشن روز برادر: راکی =در این روز برادر ها به خواهرانشون هدیه می دهند و خواهران برای سلامت برادرشان نیایش می کنن

و یک دستبند مخصوص به دست برادر خود می بندند.

جشن روز همسر : کرواچوت =در این روز خانم ها برای سلامت همسرشان روزه می گیرند و زمانی که ماه را می بینند نیایش کرده و غذا را از دست همسر خود می خورند

عید (سال نو):دیوالی= شروع سال نو می باشد که با اتش بازی همراه است

جشن‌های ملی و مذهبی در هندوستان

هر ساله در کشورهای جهان، سال نو به انحاء مختلف، جشن گرفته می‌شود اما نحوه اجرای مراسم مختلف و به ویژه سال نو در کشور هندوستان، از ویژگی خاص خود برخوردار است. کشور هند با مساحت 3 میلیون و 287 هزار کیلومترمربع، هفتمین کشور پهناور جهان بوده وبا کشورهای‌پاکستان،چین، نپال، بنگلادش، سری‌لانکا(مرز آبی) و اقیانوس هند هم‌مرز است.

جمعیت این کشور براساس آمار سال 1997 بالغ بر 967 میلیون و 613 هزار نفر‌(دومین کشور پرجمعیت جهان) و پایتخت آن دهلی نو است.

نژاد 97% مردم هندوستان هندی، دین 3/80% آنها هندو و زبان آنها نیز هندی و انگلیسی (زبان رسمی) و نوع حکومت در هند نیز جمهوری چند حزبی فدرال با دو مجلس قانونگذاری و واحد پول آن روپیه است.

کشور هندوستان‌را«سرزمین جشن‌ها» لقب داده‌اند. وجود فرقه‌های مختلف در این کشور که هر کدام مراسم ویژه خود را دارند، هند را به کشور «هزار مذهب» تبدیل کرده است. وجود ادیان، مذاهب و عقاید گوناگون که در طول تاریخ در اثر تهاجم حکومت‌ها و دولت‌های متعدد و نیز مهاجرت اقوام و قبایل مختلف وارد هندوستان شده‌اند، مردم این سرزمین را دارای مراسم و جشن‌هایی کرده که علاوه بر تنوع شکلی از تعداد قابل توجهی نیز برخوردار ساخته است. بسیاری از این جشن‌ها و مراسم تا به امروز باقی مانده‌اند و به مناسبت‌های مختلف، مورد توجه جدی مردم این کشور قرار می‌گیرند.

در هندوستان، مراسم سنتی مردم با مراسم مذهبی آنان آمیخته شده و به سادگی نمی‌توان تفکیکی بین آنها قائل شد، لذا در بسیاری از جشن‌ها، هندوها و بودائیان؛ دعاها، اوراد و سرودهای دینی خود را همراه با موسیقی‌های مخصوص زمزمه می‌کنند. در حقیقت مراسم مذهبی و جشن‌های ملی ایشان از سویی منعکس کننده افسانه‌ها، حماسه‌ها و داستان‌های قومی مردم هند و از سوی دیگر نشان‌دهنده اعتقادات و باورهای مذهبی این مردم است. جشن‌ها و مراسمی که در هند برگزار می‌شود؛ به حدی هستند که شاید مجال پرداختن به همه آن وجود نداشته باشد به هر حال در ابتدا فهرستی از این جشن‌ها را نام می‌بریم و در انتها با نحوه برگزاری دو مورد از این جشن‌ها آشنا خواهید شد.اهم جشن‌هایی را که در این کشور برگزار می‌شود، به 6 قسمت می‌توان تقسیم کرد:

الف) جشن‌های مهم مذهبی ـ باستانی هندویان

    این‌جشن‌ها عبارتنداز:کریشما پاروا، آمالاکااکاداسی، شیواراتری، اسکانداشاتهی، هندولاکوتاوا، دویانزا، رات باقرای جاگانات، کریشناجانماشتمی، کامودی ماهوتاوا، گاوتارکار، بالی‌ماها، اکاوایی، کالابریاناما، جشن‌ کوه، جشن کمان و چیناپوجا.

 ب) جشن‌های مذهبی هندوها

این جشن‌ها هم‌اکنون نیز انجام می‌شود: دیوالی، دسرا، رکشابندان، رام ناوامی، ماهاشیوراتری، بیساکی، دورگاپوجا، نیرجالااکاداشی، سندهارا، چت، کارواچوت، پوشکار، رات انزا، تولد شیواجی، تولد رام، تولد مهاویر، گانپاتی‌وهولی‌ازجمله‌جشن‌های‌مذهبی هندوها هستند.

پ) مراسم مذهبی مسلمانان

مراسم مذهبی که مسلمانان در کشور هند انجام می‌دهند همانند مراسم سایر مسلمانان کشورهای جهان است. این مراسم عبارتند از محرم، عید قربان، عید فطر، باراوفات یا عید میلاد، شب برات و حج.

ت) مراسم مذهبی مسیحیان

مراسمی‌که‌مسیحیان ساکن در هند در موقعیت‌های مختلف انجام می‌دهند عبارتند از کریسمس، یکشنبه نخل،‌پنج‌شنبه‌رنجو عذاب‌مسیح، شام‌آخر و عید مسیح.

ث) مراسم مذهبی بودائیان

این مراسم عبارتند از: بودا جیانتی و گنگاداساهار.

ج)جشن‌های ملی هند معاصر

این جشنها اغلب به مناسبت بزرگداشت روزهای استقلال هند و گرامی‌داشت رهبر این کشور برگزار می‌شودعبارتند ازجشن‌های روزاستقلال، روز جمهوری و گاندی جایانتی.

در ذیل به عنوان نمونه به نحوه برگزاری جشن سال نو و یکی از جشن‌های عمومی هند که در سرتاسر این کشور تحت نام‌ها و اشکال مختلف انجام می‌گیرد و مورد پرستش و احترام بسیار مردم است اشاره می‌شود.

سال نو سینهالی و هندویی همزمان با خروج خورشید از برج حوت (برج آخر) و ورود آن به برج حمل (برج اول) است (از گذشته‌های خیلی دور، انتقال خورشید در بین هندوها خوش یمن بوده است).

سینهالی‌ها (سریلانکائی‌های بودایی‌) و هندی‌ها، سال جدید را در سه مرحله شامل سال کهنه، انتقال سال کهنه و ورود سال جدید جشن می‌گیرند.

سال کهنه

    در این مرحله سه مراسم مختلف انجام می‌شود. مردم با رویت ماه سال کهنه، مراسم «حمام کردن» را اجرا می‌کنند و سپس به دیدار والدین و خویشاوندان رفته و به یکدیگر هدیه می‌دهند.

انتقال

    این مرحله زمانی است که خورشید از برج حوت به برج حمل منتقل می‌شود. این ساعات نه جزء سال کهنه است و نه جزء سال جدید. در این ساعات هیچ کاری انجام نمی‌شود مگر فعالیت‌‌های مذهبی از قبیل رفتن به معبد و اهداء گل و.... .

    از ساعات انتقال به صورت سمبلیک به «فاصلة میان مرگ و تولد دوبارة خورشید» تعبیر می‌شود. سینهالی‌های بودایی معتقدند در این ساعات می‌توان برای سال جدید، ثواب و خوش‌اقبالی درخواست کرد. لذا آن را « Punga Kalaya» یا «وقت ثواب» نام گذاشته‌اند.

    بنابر محاسبات منجمان، طول زمان انتقال، ثابت نیست و می‌تواند از چند ساعت تا یک نیمروز متفاوت باشد.

سال جدید

      تحویل سال معمولا در هفته دوم آوریل واقع می‌شود. این مقطع، فصل برداشت کشاورزان محسوب می‌شود و انبار هر خانه‌ای پر از محصولات است.

    با آغاز سال جدید و رؤیت ماه، مردم با روشن کردن اجاق‌ها و پخش اولین غذا (شیربرنج)، به طور دسته‌جمعی و خانوادگی گرد هم می‌آیند و از این طعام بهره می‌برند.

    در این روز هندی‌ها اولین کارهای خود را به داد و ستد و روغن‌ مالیدن به بدن و رفتن به حمام اختصاص می‌دهند.

    مراسم روشن‌کردن اجاق ممکن است از آریائی‌ها گرفته شده باشد و احترام به خدای آتش محسوب شود. پس از خوردن غذا، زمان دادن هدیه از سوی بزرگترها به کوچکترها فرا می‌رسد. همه جمع هستند و کدورتها فراموش می‌شود.

    مراسم اولین داد و ستد در گذشته این‌گونه انجام می‌شد که هر فردی، سکه‌ای در یک چاه آب می‌انداخت و بعد ظرفی آب از آن چاه برمی‌داشت. معامله آب، خوش‌یمن‌ترین معامله محسوب می‌شد. در مورد روغن‌ مالی، رسم چنین است که بنا به توصیه حکیمان محلی، روغن بعضی از گیاهان را گرفته و مخلوط کرده و اندازه مشخصی از آن را در لحظه‌ای که منجمان مشخص کرده‌اند به سر می‌مالند. این کار را پدر یا پدربزرگ خانواده انجام می‌دهد. در بعضی جاها همه اهالی روستا یکجا جمع می‌شوند و پیر روستا این کار را انجام می‌دهد. در هنگام مالیدن روغن به سر، مراسم دعا انجام می‌شود. پس از اتمام مراسم، کار و تلاش به صورت سمبلیک آغاز می‌شود. هر کسی باید چند دقیقه‌ای مشغول کار شودو کار کردن در این لحظات، توفیق را در طول سال به همراه خواهد آورد.

    آخرین مرحله، خروج از خانه به قصد محل کار است. همه اعضای خانواده، فرد را با دعا بدرقه می‌کنند هنگام خروج از خانه، فرد باید اول پای راست را بیرون بگذارد.

    روزهای آغازین سال جدید، فصل بازی و سرگرمی کودکان و حتی بزرگترهاست. مهمترین بازی‌های پسران بالا رفتن از تیرک بلند و عمودی، مسابقه کیک‌خوری (در حالی که کیک‌ها به طنابی آویزان هستند و هر کس باید سعی کند با دست‌های بسته، کیک خود را هر چه زودتر بخورد) و مسابقه بالش‌زنی بر روی تیر چوبی (دو پسر بچه بالش به دست روی تیر چوبی افقی می‌نشینند و همدیگر را با بالش می‌زنند. هر کس سقوط کند بازنده است) می‌باشد.سرگرمی دخترها در این روزها، تاب‌بازی است.

    در هند، 14 آوریل به عنوان شروع سال جدید نامگذاری شده است.

    این مبدأ را «Saka era» می‌نامند. عصر Saka سال‌هایی است که با تاجگذاری امپراطور «کوشان» به نام «کوشانیکا» در سال 78 میلادی آغاز شده است.

    در این زمان در سریلانکا قحط سالی شد و به هند نیز سرایت کرد و 12 سال ادامه یافت. پادشاه هند دستور داد آغاز محاسبه سال شمسی را در آوریل و مبدأ تاریخ را سال قحطی که به عصر Sakaمشهور است، قرار دهند.

 نحوه برگزاری جشن عمومی در هند:

    همه ساله در شهر بوبانشور، واقع در ایالت اوریسا بزرگترین جشن فستیوال هندوها برگزار می‌شود. این مراسم در خیابان‌های بزرگ شهر برپا می‌گردد و خدای «جگن‌نات» را روی گاری بزرگی قرار می‌دهند و صدها نفر آن را به حرکت درمی‌آورند و ده‌ها هزار نفر نیز در خیابان‌ها با آن همراه می‌شوند.

    نکته جالبی که در برگزاری این جشن‌ به چشم می‌خورد مشارکت مسلمانان است. مسلمانان همانند هندوها جلوی گاری حامل خدا حرکت و خیابان‌ها را جارو‌می‌کنند و به همراه هندوها گاری حامل جگن‌نات را می‌کشند.

    در برگزاری این مراسم حدود 700 هزار نفر شرکت می‌کنند و 65 کیلومتر راه را پیاده به همراه گاری طی می‌کنند. برگزاری این مراسم 9 روز به طول می‌انجامد و عده زیادی از هندوها از تمامی روستاها و شهرهای اطراف‌برای‌شرکت در مراسم به این شهر سفر می‌کنند.